Een echte poppenmoeder
Zo noemde mijn moeder mij vroeger. Het zorgen voor mijn poppen nam ik als klein meisje als een zeer serieuze taak. Mijn eigen moeder was daarin mijn grote voorbeeld. Ik droomde ervan om net als haar op een dag ook zelf moeder te worden. Het liefst op jonge leeftijd. Ik hoefde niet een heel elftal. Twee leek mij perfect. Dan kon ik ze alles geven wat hun hartje begeerde.
Maar wat als zwanger worden niet vanzelf gaat
Het is de zomer van 2015. We woonden samen en hadden voor ons gevoel alles op de rit om een poging te gaan wagen. Ik stopte met mijn anticonceptie in de hoop dat we snel zwanger zouden zijn. Iedere maand was het weer spannend. Maanden verstreken maar een positieve zwangerschapstest bleef uit. Een jaar ging voorbij. We besloten de huisarts te raadplegen en werden doorverwezen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Er werd een oriënterend onderzoek gestart naar de mogelijke oorzaak. Beiden kregen we onderzoeken. Dat wat zo romantisch had moeten zijn werd een klinisch en zwaar traject.
Er bleek met ons beiden niets aan de hand te zijn
Dat was wat we te horen kregen. Maar vanwege mijn leeftijd (ik was toen 30), en inmiddels 1,5 jaar uitblijven van een zwangerschap, werd er gestart met IUI. Ook wel kunstmatige inseminatie genoemd. Ik kreeg na het consult bij de gynaecoloog een prikinstructie van een lieve verpleegkundige. Zij legde mij uit hoe ik mezelf moest injecteren met medicatie om de rijping van meerdere eitjes (follikels) tegelijk te stimuleren. Ik ben zelf verpleegkundige maar jezelf prikken is toch wel even een dingetje. Maar hé, er was weer hoop. We hadden het gevoel weer aan het roer te staan en we gingen ervoor. Dit zou gaan lukken. Ik zou snel zwanger raken. Maar niets bleek minder waar. Het was inmiddels al het najaar van 2017. De zes IUI pogingen hadden niet tot een zwangerschap geleid. De volgende stap was aangebroken. Het IVF traject. Ik had even rust nodig en tijd om op adem te komen. De combinatie van het traject rondom het zwanger worden, mijn drukke baan toen als wijkverpleegkundige en mijn perfectionisme hadden ertoe geleid dat ik in een burn-out terecht was gekomen. Ik kon niet meer. De koek was op. Intussen raakten steeds meer mensen in onze omgeving wel zwanger. Jeetje, wat was dat verdrietig… Waarom niet bij ons? Je gunt het een ander. Maar jezelf toch wel het meest.
Voorjaar 2018, volgende stap in het traject?
We besloten om de draad weer op te pakken. We bezochten de gynaecoloog in het Maasstad ziekenhuis waar ze de IVF behandelingen uit zouden gaan voeren. Weer volgde er onderzoeken. Ze kwamen erachter dat ik ernstige, onverklaarbare bloedarmoede had. Dat moest eerst worden uitgezocht. Ik was immers lichamelijk gezien niet geschikt voor een zwangerschap. Ik werd doorgestuurd naar de internist van mijn eigen ziekenhuis. Een darm-, slokdarm- en maagonderzoek volgde. Ik kreeg medicatie om mijn bloedarmoede te behandelen. Geen wonder dat ik mij al maanden zo intens moe had gevoeld. Maar gelukkig werden er geen bijzonderheden gevonden en met de medicatie en wat leefregels waren mijn waardes binnen no time weer in orde.
In de zomer van 2018 hadden we dan eindelijk groen licht om te starten met de eerste IVF poging. Jeetje wat was dat spannend. Met lood in mijn schoenen ging ik het mijn manager vertellen. Dit traject zou veel van mij gaan vergen. Ik zou regelmatig naar het ziekenhuis moeten voor controle, onderzoek en behandeling. Nog nooit heb ik zo’n hartverwarmende reactie gehad als toen van mijn manager. Ze gunde ons dit zo. Mijn collega’s waren gelukkig ook heel meelevend en steunde mij waar zij konden. De openheid over het traject maakte het voor mij een stuk eenvoudiger. Steun en begrip van naasten is in zo’n traject essentieel. Helaas zijn we door dit traject ook mensen kwijt geraakt. Maar daar kwamen gelukkig ook weer nieuwe begripvolle vrienden voor terug.
Prikken, slikken, ziekenhuis….HORMONEN
Een lang traject van ziekenhuis bezoekjes, injecteren en slikken van hormonen ging van start…
De eerste poging vol goede moed. Jeetje wat was het zwaar. We hadden het toch wel onderschat. Het op uur en tijd spuiten van hormonen. De impact van de hormonen op je lichaam en stemming. De impact op je sociale leven en de impact op je relatie. Maar we konden dit. Ik deed er alles aan om zo gezond mogelijk te leven. Ik at in die periode die volgde zo goed als mogelijk koolhydraatbeperkt, om mijn bloedsuikerwaardes stabiel te houden. Ik dronk nauwelijks alcohol, ging op yoga, bezocht een orthomoleculair therapeut en een osteopaat. Honderden euro’s gaven we uit om alle omstandigheden zo optimaal mogelijk te maken. Er was maar één doel: zwanger worden.
In bijna 2 jaar tijd volgden er 3 pogingen. Van het aantal terugplaatsingen met bijbehorende teleurstelling ben ik de tel kwijt geraakt. Ik reageerde goed op de medicatie en had altijd rond de 10 follikels. De eerste punctie zal ik nooit vergeten. Jeetje wat was ik zenuwachtig. Ik onderging de punctie en dat was geen pretje maar het was te doen. Mijn man moest na de punctie met een “James Bond koffertje”, want zo noemde wij dat, met mijn kostbare follikels naar de andere kant van Rotterdam. Daar bevindt zich het Erasmus Mc waar het IVF lab gevestigd zit. Mijn man moest daar zijn aandeel leveren in de charmante “zonnebloem kamer”. Iedereen die op die afdeling rondliep wist natuurlijk wat je daar ging doen als man zijnde. Maar goed, het moet, een andere keus is er niet. Ondertussen lag ik aan de andere kant van Rotterdam, suf van de medicatie maar gespannen te wachten op een telefoontje van mijn man. Het was allemaal gelukt. Tranen rolde over mijn wangen van opluchting. Ze hadden bij mij voldoende bruikbare eicellen gevonden en het aandeel van mijn man was ook meer dan goed. De IVF procedure zou gestart worden. Ik las nog wat opbeurende berichtjes in een boek waarin lotgenoten een stukje tekst hadden geschreven. Zelf kon ik het niet opbrengen om wat op papier te zetten. Ik wachtte op mijn man. Die zou mij op de afdeling komen halen. Ik mocht naar huis en kreeg wat leefregels en opnieuw hormonen mee. Enkele dagen later zouden we horen of er een terugplaatsing plaats zou vinden en hoe laat.
De terugplaatsing
Daar zit je dan samen te wachten op het verlossende telefoontje. Ze bellen je in de ochtend op om door te geven of je mag komen. Dus met andere woorden of er een bevruchting heeft plaatsgevonden en hoe laat je jezelf mag melden. We kregen goed nieuws. Vrijwel direct na het telefoontje konden we in de auto stappen om naar Rotterdam te reizen en de bevruchte eicel terug te laten plaatsen. Een heel bijzonder moment. Op dat moment ben je voor je gevoel al een soort van zwanger. Je weet dat er een levende cel in je baarmoeder zit. Een cel die voor de helft bestaat uit DNA van je partner en voor de helft van jou. In de auto hield ik mijn hand op mijn buik en ik wenste dat het in zou nestelen en zou blijven zitten. Ondertussen reed mijn man nog een extra rondje rond het Feyenoord stadion in de hoop dat dat geluk zou brengen, eerder die week had hij dat ook al met het ‘james bond koffertje’ gedaan.
De wachtweken
De zwaarste weken van het IVF traject. Je kunt niets doen dan afwachten en gezond proberen te leven. Mijn gevoelens gingen alle kanten op. Soms was ik in de wolken en hield ik liefkozend een hand op mijn buik, soms voelde ik mij verdrietig, gefrustreerd, onzeker en durfde ik gewoon niet te hopen dat het raak zou zijn. En dan breekt de dag aan van je verwachte menstruatie. Mijn lichaam was niet om de tuin te leiden. Zelfs niet met hormonen. Alles kwam altijd op uur en tijd, en dat bleef zo. Teleurstelling na teleurstelling wéér 1 jaar en 7 maanden lang. Totdat ik bij de laatste terugplaatsing van poging 2 zwanger bleek. Jeetje wat waren we blij. De blijdschap die we toen hebben gevoeld is met geen pen te beschrijven. We hadden net een pup in huis. Onze labradoodle Guus. Die afleiding zou er wel voor gezorgd hebben dat het nu wel was gelukt. We waren zo blij dat we het direct aan onze ouders vertelden. Het was immers toch allemaal geen verassing want ook zij wisten wanneer welke stap van het traject plaatsvond dus ook wanneer een eventuele zwangerschap bekend zou zijn. De blijdschap was helaas maar van korte duur.
Weer hetzelfde liedje
Na 4 dagen op een roze wolk ging het mis….ongesteld. Intens verdrietig maar voor dat verdriet was geen tijd. We wilden door. Gelijk een poging erachteraan want mijn lichaam had zelf HCG aangemaakt en laten zien dat wel kon. We wilden niet wachten en we hoopten dat het aanmaken van het HCG door mijn lichaam zelf en nu voor zou zorgen dat het goed zou gaan.
Het was carnaval maar dat was dan maar zo. Dan maar een jaar geen carnaval vieren. Die zaterdag had ik mijn laatste punctie. Ik had dit keer geen goede opbrengst wat eitjes betreft en de poging mislukte. Het was klaar, het zat erop. We waren “uitbehandeld”. We kregen een afrondend gesprek en het advies om een second opinion in het buitenland te laten doen.
We spraken samen over een leven zonder kinderen. Jeetje wat was dat verdrietig. Maar als het zo is zullen we ons erbij neer moeten leggen. We spraken er veel over samen. Gaan we nog een vierde poging proberen of stoppen we ermee. Gaan we nog naar het buitenland voor behandeling? Gaan we voor adoptie? Alle opties hebben we de revue meerdere malen laten passeren.
Uiteindelijk besloten we het even te laten rusten en over een jaar nog een vierde poging te doen. Desnoods moesten we het zelf betalen.
Jullie worden Oom en Tante
November 2020 kwamen mijn schoonzusje en zwager langs om ons te vertellen dat we Oom en tante zouden worden. Met lood in hun schoenen. Ze hadden zo gehoopt dat wij eerst zouden zijn maar dat gebeurde niet. Wat bij ons zo’n slopend en jaren lang traject was geworden, was bij hen zo gebeurd. Die avond huilden wij samen. We waren blij voor hen maar kregen zelf weer een enorme klap te verwerken. Ik deelde mijn verdriet met mijn moeder. Ook voor onze ouders was het moeilijk. Op een ochtend kwam mijn moeder bij mij aan met een telefoonnummer van een acupuncturist nog geen 5 minuten bij ons vandaan. Zij was gespecialiseerd in problemen rondom zwanger worden. Ik besloot te bellen op aandringen van mijn moeder maar verwachte geen wonder na alles wat ik had geprobeerd in al die jaren. Ik kon al snel terecht en dat was het omslagpunt….
Op de behandeltafel, onder de naalden
Ik bezocht mijn acupuncturist Miranda voor de eerste keer. Zat vol emotie en voelde mij leeg, opgebrand maar vooral gefrustreerd. Miranda stelde mij gerust en ik voelde me hierdoor begrepen en gehoord. Er volgde een uitgebreide intake en Miranda beschreef precies wat ik voelde. Ik was uit balans en dat zou zeker drie maanden duren voordat die balans hersteld zou zijn. Ik ging om de week naar Miranda en ik keek er gewoon naar uit om daarheen te mogen. Ik ervaarde intense innerlijke rust na haar behandelingen. Iets wat ik in jaren niet had ervaren. Heel mijn lichaam voelde anders. Heel mijn cyclus, die al vanaf mijn 12e jaar zo regelmatig was, veranderde. Ik heb zelfs een moment gehad dat ik dacht in de overgang te zijn. Maar Miranda stelde mij gerust. Al die veranderingen, na al die jaren waren zo gek. Ik merkte op dat ik weer een rustige buikademhaling had in plaats van hoog en oppervlakkig (ondanks de mindfulness cursus die ik ook nog had gedaan tussendoor).
Ik kreeg positieve reacties van mensen in mijn omgeving. Ze vonden dat ik rustiger en opgewekter was. En zo voelde ik mij ook. Ik ging erheen om zwanger te worden maar het zwanger worden was geen doel meer op zich. Ik wilde vooral goed voor mezelf zorgen en ik genoot zelfs van hoe ik mij voelde. Ik kon zelfs meegenieten met de zwangerschap van mijn schoonzusje en ik was continu bezig met het zoeken van allerlei spulletjes voor mijn nichtje op komst.
Geen baby maar bouwplannen
We zaten begin Maart van 2021 middenin een verbouwing. We hadden mooie plannen gemaakt. Maar dit keer niet alles gericht op het krijgen van een kind. We zouden het wel zien. We hadden wel besloten om nog een allerlaatste poging te gaan doen maar dat zou wel komen ergens aan het einde van de zomer. Ik zat super goed in mijn vel en voelde mij energiek. Tot op een dag…. Ik was intens moe. Jeetje mina. Het was ook “coronatijd”. Zou ik dan Covid hebben? Ik deed een test maar die was negatief en de vermoeidheid bleef. Het lukte gewoon niet eens om mijn werkdag vol te houden. Heb mijn auto een keer moeten parkeren om even een powernap te doen omdat ik mijn ogen niet open kon houden. En dat hield aan….
Eerste paasdag…
En daar was het voorjaar alweer. Het was eerste paasdag en we waren uitgenodigd bij mijn schoonzusje en zwager om met de familie te komen brunchen. Die ochtend merkte ik op dat ik al een paar dagen over tijd was. Omdat ik inmiddels weer van het leven genoot en ik die avond graag een wijntje wilde drinken besloot ik om toch maar even een test te doen. Mijn man stond in de keuken het vlees voor op de barbecue voor te bereiden. Ik deed ondertussen de test en legde deze weg. Ik zou over een paar minuten wel kijken. Ik had in al die 6 jaar al zoveel testen gedaan dat we echt niet meer in spanning zaten te wachten. Het was immers toch nooit positief dus dat zou het dit keer ook niet zijn. Maar dan wist ik in ieder geval zeker dat ik vanavond gewoon zonder schuldgevoel een wijntje zou kunnen drinken….. of niet?
Ik bleek ZWANGER. Mijn god. Hoe kan dit. Vol ongeloof. Zonder IVF. Gewoon spontaan. We konden beiden niet op onze benen blijven staan. Het gevoel onbeschrijflijk. Zo blij en dankbaar. We gingen met een grote glimlach op ons gezicht naar de paasbrunch en besloten het voorlopig nog lekker even ons geheimpje te houden.
Nog vijf weken tot de uitgerekende datum
Inmiddels ben ik nog maar vijf weken verwijderd van de uitgerekende datum en ben ik net met verlof. Het blijft, zeker na zo’n traject spannend tot het laatste moment en ik zal pas echt opgelucht adem kunnen halen als ik onze zoon gezond en wel in mijn armen heb. Om mijn gevoel een plaatsje te kunnen geven besloot ik om mijn verlof te starten met het op papier zetten van ons verhaal. Voor mezelf een stukje afsluiten van een heel verdrietig hoofdstuk en ik hoop, voor anderen, een lichtpuntje, een stukje hoop wanneer zwanger worden niet vanzelf gaat…..
Liefs, Mirella
Heb je naar aanleiding van dit verhaal vragen of behoefte aan informatie, neem dan gerust contact op.
Acupunctuur Qing Dao, gespecialiseerd in kinderwens – vrouwenklachten en pijnbestrijding.
LAATSTE BERICHTEN
Een gedachte over “Als zwanger worden niet vanzelf gaat.”
CockyGeplaatst op 8:35 am - dec 8, 2021
Door bepaalde omstandigheden heb ik t gevoel mezelf kwijtgeraakt te zijn, altijd maar stress gevoel en spanning bang om in t donker buiten te zijn en ga zo maar door…zou u mij kunnen helpen?