Mijn 1e blog… Saai?
Mijn eerste blog is opgedragen aan “mijn mannen” nu zal je denken; ‘hè wat saai; denk ik eindelijk iets te weten te komen over acupunctuur gaat ze het over haar mannen hebben’. Ja misschien saai, maar ze hebben het zo verdient. Zonder de mannen had ik nooit geen eigen praktijk gehad, sterker nog had ik niet begonnen aan mijn opleiding(en) en geen acupuncturist geworden. Wij zijn nu eenmaal een eenheid en vier jaar geleden toen alles begon, was het de eenheid die achter mij stond en ben ik begonnen aan mijn studie. Oké sommige afspraken die aan het begin waren gemaakt liepen niet vlekkeloos, zoals ten tijde van mijn tentamens en examens, als ik letterlijk het huishouden liet gaan voor wat het was en de mannen het zouden overnemen. Stofzuigen ging net maar gelukkig hadden we wel altijd eten op tafel en schone onderbroeken. Opgeven was nooit aan de orde en als het een keer echt teveel werd en de tranen stroomden, dan waren er toch weer de mannen. Ik weet niet wie hoger sprong toen het verlossende woord kwam dat ik geslaagd was. Voor mezelf maar ook voor hen nam ik mijn diploma vol trots in ontvangst.
En dan de praktijk; zelf heb ik de eerste steen mogen leggen, maar de voorbereidingen, werkzaamheden en complimenten zijn voor mijn hubby. Bij aanvang van de bouw had ik maar 1 wens en dat was dat de mannen iets zouden bouwen, waar ik met trots over kon zeggen: “dat is gebouwd door manlief en onze zonen”. Trots ben ik, want wat is mijn praktijk prachtig geworden. Nooit had ik durven dromen dat ik zo één kan zijn met een ruimte. Iedere dag dat ik erin mag werken voelt als een zegen. De ruimte loopt over in een groen vergezicht van water, weilanden en de blauwe lucht. Hier heerst rust en balans. Balans in een ruimte is net als balans in je lichaam, voel je je goed van binnen dan straal je dat ook uit naar buiten. Nou mooier kan het toch niet!
Liefs, Miranda
De eerste steen 
Het eindresultaat
